Στα κρυφά…

Ακούς ειδήσεις και νιώθεις λες και δεν έχει περάσει μια ημέρα. Την πρώτη φορά ακούς. «Μακάρι να μας δώσουν την πρώτη δόση για να κινηθούμε, να αποκτήσουμε ρευστότητα και να κινηθεί η αγορά». Έρχεται η πρώτη δόση και όλοι μαζί αναστενάζουν με ανακούφιση. Περνάει κουτσά στραβά ο μήνας. Ξοδεύουμε τα λεφτά. Βουλώνουμε τρύπες προηγούμενες και έρχεται η ώρα να ρίξουμε ματιά στο ταμείο.

Πάλι μείον είναι. Αρχίζουμε πάλι τις προσευχές. «Μακάρι να μας δώσουν την δεύτερη δόση για να κινηθούμε, να αποκτήσουμε ρευστότητα και να κινηθεί η αγορά». Πάλι λόγια μεγάλα στα δελτία ειδήσεων. Πάλι κλάψα και κινδυνολογίες. Πανικοβάλλεται και ο κόσμος. Οπότε αρχίζουν όλοι μαζί τις προσευχές.

Τσουπ! Να τη! Ως δια μαγείας έρχεται και η δεύτερη δόση. Μια λύτρωση στα πρόσωπα όλων. Γιατί στις τσέπες; Κοιτούν, ψάχνουν, τα γυρνάνε ανάποδα.. αλλά λεφτά πουθενά.

Έρχονται και οι έκτακτοι φόροι. Πληρώνουμε μέχρι και το πεζοδρόμιο που πατάμε. Κι ας είναι χιλιοσπασμένο. Με προσοχή όμως γιατί έτσι και πέσουμε και χτυπήσουμε; Εκεί είναι που την πατήσαμε. Η δημόσια υγεία έχει συρρικνωθεί. Οι γιατροί απεργούν. Τα φάρμακα και τα λοιπά θεραπευτικά αγαθά απουσιάζουν και μένεις μόνος σου με τη … μεθαδόνη σε διπλανό συνάνθρωπο σου που πλέον μπορεί να την προμηθεύεται από τα νοσοκομεία.

Περνάει κι αυτός ο μήνας. Να και οι προσευχές για την Τρίτη δόση. Πάλι τα ίδια. «Μακάρι να μας δώσουν την τρίτη δόση για να κινηθούμε, να αποκτήσουμε ρευστότητα και να κινηθεί η αγορά». Όλα τα ίδια και τα ίδια. Και απορείς εσύ για άλλη μια φορά.

«Γιατί οι ξένοι αγοράζουν τις τράπεζες μας; Γιατί θέλουν να πουλήσουν κάθε τι δημόσιο οι δικοί μας; Αν πάλι αυτά πουληθούν πια θα είναι η μοίρα μου»; Η απάντηση είναι γνωστή αλλά δε θες ούτε να την ακούσεις ούτε να τη συνειδητοποιήσεις. Ξέρεις ότι σταδιακά γίνεσαι υπόδουλος. Έχεις ήδη πουληθεί σε κάποιους άλλους και η χώρα σου χάνει τις δυνάμεις της. Το να συρρικνωθούν όλα δεν είναι καλό.

Υποχωρεί από τη μια ο στρατός. Όχι στα σύνορα. Να κλείσουν μερικά στρατόπεδα. Να ερημώσουν τα χωριά. Να μείνουν όλοι στην πόλη. Να μη δίνονται προοπτικές σε νέα άτομα να κάνουν δική τους δουλειά ή σε αγροτικές εργασίες.

Γιατί άραγε δεν κάνουμε κάτι για το καλό μας στα κρυφά; Αφού έτσι κι αλλιώς η Ευρώπη δεν είναι ευχαριστημένη από τις επιδόσεις μας. Έξυπνος λαός είμαστε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα λεφτά των δόσεων και να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Να παράγουμε. Να ανεξαρτητοποιηθούμε. Να εξαγάγουμε ελληνικά προϊόντα. Μπορούμε! Μα γιατί δεν το κάνουμε;


[δημοσιεύτηκε στο ΠΑΛΜΟΡΑΜΑ 203/10.9.11 στήλη Σημειωματάριο]